Tsjechië, de grenzen nog dicht…
Met de nieuwe combi, en vaste maat Bert, op naar het onbekende.
Gaan we nu naar het Oostblok of valt dat wel mee?
Een verhuizing naar Praag en een verhuizing retour is mooi.
Voor het bedrijf financieel interessant, voor ons weer een ervaring en land om af te turven op het lijstje.
De banden zingen, wij zingen harder en vooral vals mee, we hebben er zin in!
Vol trots doen we een parkeerplaats aan voor de wissel van chauffeurs en om even de benen te strekken.
Natuurlijk doen we de afgesproken show voor de vakantiegangers: Jan staat vóór de wagen en tilt de wagen aan de voorkant omhoog. Bert bedient in de cabine de luchtvering en zakt de kont van de bakwagen en komt de voorkant een heel eind omhoog.
“Zo hé, die chauffeur is sterruk” roept een kind van het dichtstbijzijnde gezin. Wat zijn we trots op ons spul! Natuurlijk mogen de kinderen even in de cabine en doen we een rokertje met de vader. Naar Wenen gaat hij met zijn vrouw en kroost in een autootje vol met troep en erachter een caravan. Succes!
We rijden richting de grens bij Waidhaus en stoppen op tijd in Duitsland.
Een bewaakt parkeerterrein. Altijd goed.
De “Geschäftsführer” geeft ons een mooi plekje vooraan. Onder de lampen en pal voor de bewakingscamera’s staan we veilig voor deze overnachting.
Bratkartoffeln, Schnitzel-Schwiebeln-art mit Gemüse und ein Helles Bier. Danke sehr.
Dit was een goede “Autohof”. We noteren deze in het boekje. Schoon, goede douche-faciliteiten, vriendelijk personeel en men voelt zich er veilig. Deze houden we vast.
In de ochtend komen we op tijd aan bij de grens. We snappen de bebording niet met teksten in een taal welke we niet kennen. Geen probleem, we sluiten aan in de lange rij vrachtverkeer.
Om door de afhandeling heen te komen is tijd nodig. Hierdoor loopt het parkeerterrein bij de grens snel vol. Vandaar die slagboom, we vermaken ons wel. De koffie pruttelt en wachten we geduldig tot wij zover zijn.
Ah, we staan op het immense douaneterrein. Leuk… En nu?
Van een Nederlandse chauffeur begrijpen we iets van loketjes afgaan en een vignet kopen.
Spannend, gelukkig zijn we samen.
Loket 1. De mevrouw achter het vieze raampje zegt iets wat klinkt als “hutspot”. We schieten in de lach en geef ik al mijn papieren aan haar. Ze brabbelt wat terug en stempelt en lijkt druk. We moeten door geeft ze aan.
Loket 2. Deze meneer is niet zo vrolijk en wil zelfs mijn rijbewijs tegen het licht houden. Waarom? Geen idee. We blijven netjes en antwoorden steevast “ik begrijp U niet, mijn Omoe heeft een geit”. En door!!!
Loket 3. Ah! De ambtenaar heeft er wel een boodschap aan dat mijn Omoe een geit heeft en begint weer driftig te stempelen. Hollanda? Jawohl enzo…
Loket 4. Shit, een Duitser van de uitgaande Duitse douane. “Mieskalkoeliert”zegt men dan. De man begrijpt dat we het allemaal wel grappig vinden en krijgen we een reprimande in het Duits. We snappen er geen snars van.
Loket 6. (5 mochten we schijnbaar overslaan) Het vignet. Om in Tsjechië te mogen rijden moeten we tol betalen in de vorm van een vignet. We betalen uit de portemonnee van de zaak met veel Tsjechische Kronen.
Ja, iets met 5, meer dagen hebben we niet nodig.
Natuurlijk kost het geen drol maar hebben we een vignet gescoord voor 5 maanden.
Wij zijn echt goed!
We wennen er al langzaam aan dat onze wagen bekijks trekt.
Alles glanzend wit, witte rokken op de bakwagen en stoere wit gespoten spiegels met grote witte staande antennes er op.
Op ons zonnescherm pal boven de voorruit staat de tekst geplakt “The Moving Dutchman”.
Morgen hoeven we ons pas te melden bij de douane in Praag en zoeken we op tijd een goede parkeerplek op.
Tijd genoeg.
In het restaurant is gelukkig een Duitse menukaart voorhanden en gaan we voor de afwisseling maar weer eens aan de Schnitzel.
Eerlijk gezegd, de beste schnitzel tot dan toe! Alles er op en er aan.
Ook het Tsjechische bier smaakt prima en willen we op tijd plat.
Zahlen bitte!
We lachen ons slap. 2 volledige maaltijden en 3 x 2 man een halve liter bier kost ons nog geen 11 euro.
In de portemonnee van zaak zitten eigenlijk alleen maar biljetten van hogere waarde.
De ober vertrouwd het niet en gaat ten overstaan van het gehele pand ons biljet tegen het licht houden en er aan frommelen en vouwen.
Doodstil wordt het in het eetgedeelte…
Na ontvangst van een bonnetje en heel veel wisselgeld haasten we ons terug naar de wagen.
Omdat iedereen heeft gezien dat we veel geld bij ons hebben is dit de eerste nacht met de spanbanden in de cabine aan de deuren vast gezet. Dit doen we nooit meer!
Ochtend… De koffie pruttelt. Broodjes worden gesmeerd en doorrrr…
Al snel passeren we Pilzen. De doorgaande weg draait om de Skoda-fabrieken heen.
Wat een drukte. Ook hier zien we mensen naar ons staren met ons witte wonder.
We vinden het sneu te zien dat er zo ontzettend veel “mevrouwen” langs de kant van de weg naar ons zwaaien en ons proberen over te halen even te stoppen.
Onze wagen straalt geld uit. Wij willen het echt niet aan hen uitgeven. Trieste mensen.
Ons meldadres is midden in Praag. Dit is wederom een bewaakt terrein waar ook de douane haar inspecties doet. We zijn voorzien van kaarten van de stad Praha en van een algemene kaart van Tsjechië.
Ik besluit een doorgaande weg te volgen vanuit het Zuiden de stad in. Deze komt immers vlakbij ons meldadres uit!
3 baans de stad in. We kijken onze ogen uit. Wat een slechte auto’s en wat een armoede…
Borden boven de weg. Die zijn tenminste duidelijk. Vrachtverkeer moet van de weg af en mag niet rechtdoor.
Briljant. We nemen de afslag en komen in een smal druk wegennet uit.
We draaien naar rechts, verderop naar links en worden aangestaard door de inwoners van Praag. We zien ze denken… “wat doen die Hollanders hier?”.
En weer rechts. Dit is wel een heel erg smalle rijstrook. Ik kan de combi niet binnen de lijnen houden!
Natuurlijk een tram.
De tram klingelt wat af maar ik kan niet verder naar rechts. Onze combi is gewoon te breed! De gehele straat loopt vast wat betreft het verkeer en blijft de tram-meneer maar klingelen. Dat kan ik ook!
Op onze wagen is een tram-bel gemonteerd uit Amsterdam. Gewoon voor de lol.
Ik klingel terug en kijkt de trambestuurder me ongelovig aan. Met handen en voeten krijg ik te zien dat hij verwacht dat ik achteruit ga rijden en ruimte zal maken.
Dat gaat ‘m niet worden. Achter ons staat alles vast.
“Doe maar koffie zetten” is mijn reactie naar mijn vaste maat.
Dit gaat even duren.
Na 20 minuten getoeter van alle kanten en nadat we ook deze trambestuurder er van overtuigd hebben dat “onze Omoe een geit heeft” arriveert er een politiewagen.
Laurel en Hardy lijkt het wel… de dikke houdt zich afzijdig en de kleine magere doet druk en wil onze papieren zien.
Zijn Duits is redelijk en leggen we uit dat we simpelweg de borden hebben gevolgd waarop staat dat vrachtverkeer niet verder mag. Aha, verstanden!!!
De magere begrijpt dat ik nergens heen kan en vraagt of we Hollandse koffie drinken.
Wanneer we de mannen ook koffie aanbieden kan er zowaar een lachje af maar bedanken ze voor de eer. Dan niet, neem ik er toch gewoon nog één? We kunnen toch geen kant op.
Het wonder gaat geschieden! De trambestuurder loopt naar de andere kant van de tram en ook een 2e tram, welke ondertussen gezellig was aangesloten mag achteruit.
Gezien de nodige handgebaren en getelefoneer organisatorisch een hoogstandje.
Er komt beweging. De politie blijft voor ons uitrijden met de zwaailampen aan, echt wel leuk!
Na het passeren van de trams op een breder stuk wijst de politie ons naar links. Gaat ‘m weer niet worden. Borden met een doorrijhoogte van 3,4 meter voorspellen weinig goeds.
Na een hoop ge-wijs naar de borden en onze wagen, getoeter van achter ons en een schreeuwende agent zet ik de motor uit.
Succes allemaal, ik ga een naam bedenken voor die geit van mijn Omoe.
Zowaar helpt dit en rijden de mannen weer voor ons uit. Bij een grote doorgaande weg wijzen ze ons de ingang van een bewaakt terrein.
De slagboom en hekken gaan open en draaien we het ruime terrein op.
Na melden bij de mevrouw die alles beheert wijst ze ons toiletten, douches en verteld dat de douane morgen ochtend op het programma staat. Speciaal voor ons.
Deze communicatie vond plaats met handen, voeten, armen, wederom die stinkgeit van Omoe en allerhande hulpmiddelen.
Gemeld aan de basis in NL dat we veilig staan, morgen de inklaring door de douane en dat we dus overmorgen vroeg bij het losadres zullen zijn.
Akkoord, en hebben we een vrije middag.
We bestellen een taxi, via de behulpzame mevrouw, en vragen de man naar een café, om “etwas zum essen und trinken”. “Im Centrum von Praha bitte”.
Na 10 minuten stopt de taxi voor een flatje bij het centrum met zowaar een uithangbord aan de gevel. Wij naar binnen.
Een best wel kale ruimte met fel licht en een tafeltje met banken aan weerszijden.
We ploffen toch maar neer. Hé, wat nu?
De verlichting wordt gedempt, muziek gaat aan en discobollen gaan draaien.
Tot overmaat van ramp komen er ineens 6 “mevrouwen” uit een hoek en beginnen te dansen en in een paal te hangen.
We leggen de eigenaar uit dat dit niet is wat we willen, moeten wel 4 bier afrekenen, welke we nooit gehad hebben, en hollen bijna de flat uit. Weer wat geleerd.
Na wat rondgeneusd te hebben in het centrum, de wereldberoemde klok bekeken, over de bekende Sovalovska-brug gewandeld en wat gegeten en gedronken.
Hierna met een taxi weer terug naar onze wagen.
Hier is alles rustig en drinken we nog wat en gaan op tijd plat.
Morgenochtend de douane.
Gutenmorgen!
Hier gibt es unsere papieren und documenten. “Kaffee?”
De man is net wakker lijkt het, er komt geen woord uit, hij kijkt en loopt langs de wagen de passen tellend.
“Zu viel meters?” “Nein, kan je toch niet meten in voetstappen idioot?”.
De wagen moet open. Eerst de aanhangwagen. Leuk, 1 deur open en is te zien dat de inboedel tot aan het dak geladen is.
“Rausholen”, “alles”…
Dat dachten wij niet. We leggen uit dat we met zijn 2-en niet de gehele inhoud van de wagen in de blubber kunnen zetten. Tevens is de inhoud van de “Director von Geschäft de Albert Heijn”. Sehr wichtig enzo praten we maar wat.
Door al het gekakel, dit keer zonder de geit van Omoe, lijkt de man in te zien dat lossen geen optie is.
In ordnung! De beambte is nu wat vriendelijker en neemt onze papierwinkel mee.
Hij belooft met ongeveer 2 uur terug te zijn om dan alles gestempeld aan ons terug te geven en zijn we dan vrij om te gaan en te staan waar we maar willen.
Mooi, gaan wij even boodschappen doen. We lopen een bakkertje binnen en de 2 Nederlandse mannen hebben honger.
Wanneer we de bakkerij weer uitlopen hebben we net iets minder dan de gehele winkelvoorraad gekocht. Kost erg weinig en hebben we weer voor 2 a 3 dagen brood en koekjes lijkt het.
Bij een andere winkel vullen we ons nodige voorraad vocht aan en slenteren terug naar de wagen.
Boodschappen opgeruimd, geven de immer aanwezige mevrouw een brood en tadaaa… zij tovert onze papieren uit een laatje. Deze zijn dus al weer afgegeven!
Voorzien van veel stempels en data en krabbels ziet dat er stoer uit.
De rest van de dag rust.
De dag van lossen. De lokale assistentie is mooi op tijd aanwezig in de strakke ruim opgezette nieuwbouwwijk.
Leuk al die hekken, schijnwerpers en camera’s. Veilig stadje dat Praag lijkt het.
We lossen voorspoedig in de ruime nieuwe woning en lunchen met de klanten en assistentie bij een lokaal restaurantje.
Dat restaurantje ziet er van buiten meer uit als een hypotheekverstrekker maar binnen is het best druk.
Bij het bestellen volgen we de assistentie maar daar we van de kaart wederom niets begrijpen. Iets met aardappels geloof ik.
Een fles water de man, een soort van stokbrood en daar komt het… een groot diep bord met een soort van waterige aardappelsoep. Geen smaak of kraak aan maar wel lekker warm.
We ronden de aflevering af, mogen even van de badkamer gebruik maken om te douchen en vertrekken. Dat was een productieve dag, we waren bijna verleerd dat die ook nog bestaan.