Op de A12, de man in de nacht…
Nachtrijders.
Ik ben er vandaag één van.
Voor de gebakfabriek rijden we de ene week in de nacht en de andere week overdag.
In de late avond heb ik diepvries geladen bij de fabriek in Leimuiden.
Tegenwoordig zou dit niet meer mogen. Alleen lossen/laden in de nachtelijke uren.
Met een sleutel naar de fabriek, de vrachtwagen plaatsen bij de uitgang van de diepvriesunit en weer voorom lopen om te openen en het alarm er af te halen.
Gelukt, ik sluip bijna door de stille, koude fabriek.
Het enige licht wat er is komt van de blauwe insectenlampen.
Ik ben bijna bij de vriescel en laad- en losruimte…
Om mijn nek voel ik ineens een strakke lus, het zal toch niet?
Films genoeg op TV, en zie ik alles voor me… moordenaars, afrekeningen, plunderingen…
Aaaaah, ik wil gillen maar lukt dit niet door de klem om mijn nek. Wat gereutel is alles wat ik kan uitbrengen. NEE, niet ik, niet nu!!!
Ik verzet me en val mijn aanvaller aan. Nu blijkt dit alleen een luchtslang te zijn welke vanuit het plafond naar beneden hangt. Afijn, na wat geraas en gevecht komt het restant slang vanaf het plafond naar beneden vallen. Die is gesloopt! Heb ik mooi gedaan!
Nadat ik alle pallets de wagen heb ingeschoven en goed heb gezet zet ik mijn PTO vast aan. Wanneer ik zo meteen wegrij gaat de nodige energie van de motor naar de vriesunit en blijft mijn vracht bevroren. Zoals dit hoort.
Met de nekharen overeind van de spanning verlaat ik het donkere pad bij de fabriek.
De boel op slot en rijden met die handel. Straks eerst maar een bak koffie bij een goed verlichte pomp onderweg.
Voor ik het weet rij ik op de A12 vanaf Utrecht naar Arnhem. Toen nog 2 x 2-baans met erg veel bomen er langs. 89 kilometer per uur, harder wil deze Mercedes echt niet.
Huh? Wat is dat? Midden op de snelweg staat een man te zwaaien!!!
2 armen in de lucht en kijkt hij me recht aan… Vol in de remmen, ik glij iets naar rechts maar kom op tijd tot stilstand.
Waar is die man nu? De hufter! Ik ben me het apelazarus geschrokken en toeter eenzaam in de nacht. Hij is verdwenen. Dus door…
Bijna bij Veenendaal, links de heuvel in de landerijen, we schieten al op.
NEE !!! daar staat die man weer te zwaaien met zijn beide armen in de lucht!!!
Ik realiseer me dat dit niet kan, besef ook dat de vermoeidheid zijn tol eist.
De man is niet echt, ik schaam me voor mijn eerder reactie op de snelweg en besluit voortaan elk symptoom van vermoeidheid te (h)erkennen.
Gelukkig loopt het met een sisser af.
Radio aan op volle kracht, raampje open en doorrrr…
Veel geleerd…